مهندسین فرانسوی ادموند FOUCHE و چارلز پیکارد برای اولین بار از جوشکاری اکسیژن استیلن در سال 1903استفاده نمودند. در این نوع جوش و برش برای افزایش دمای شعله از اکسیژن خالص، به جای هوا، استفاده می شود که این افرایش دما اجازه می دهد تا ذوب موضعی فلز قطعه کار انجام و جوش یا برش مورد نظر میسرگردد.
با توجه به استفاده از هوا و یا اکسیژن خالص، دمای ایجار شده برای جوش و برش متقاوت می باشد. به عنوان مثال :
جوش فلزی بین دو قطعه زمانی بوجود می آید که دو قطعه مورد نظر را به دمایی که تولید یک استخر مشترک فلز مذاب گرم میکند، رسانید. استخر مذاب به طور کلی با فلز اضافی به نام پرکننده یا فیلرممزوج می گردد. نوع مواد پرکننده بستگی به دو فلز پایه که قرار است به یکدیگر جوش گردند، دارد.
در برش OXY-FUEL (اکسی سوخت)/ اکسی استیلن، از گاز و یک مشعل(سرپیک) برای گرم کردن فلز و رساندن آن به دمای ذوب استفاده می شود. جریانی از اکسیژن است بر روی فلز متمرکز گردیده، این نمرکز حرارت باعث برش فلز شده و قسمت بریده شده را به یک اکسید فلزی که به صورت سرباره جریان می یابد، تبدیل می کند.
سرپیک جوش و برش می بایست قابلیت ترکیب دو گاز مورد استفاده (سوخت و اکسیژن) را داشته باشد. این دو گاز در دو مخزن جداکانه قرار دارند و در قسمت سرپیک یا مشعل با یکدیگر مخلوط می گردند.
سرپیک / مشعل(Torch) تک مخزن معمولا برای لحیم کاری مناسب بوده و برای جوشکاری مورد استفاده قرار نمی گیرد.
